Op bezoek....
6 april 2016
Dag lieve familie/ vrienden,
Vandaag zou ik een kijkje nemen in mijn wijkje waar ik vandaan zou komen. Vol met spanning heb ik zitten wachten tot weg zouden gaan. Om twee uur zijn we gegaan. Nou alles gepakt...tas, fototoestel en telefoon mee.
In de auto al over gehad dat waarschijnlijk niks kunnen vinden en dat mijn moeder niet meer leeft. Wat voor gevoel gaat er dan door me heen....woede, angst, verdriet...ik kan het niet echt omschrijven.
Daar aangekomen, een plekje gezocht voor de auto. En lopend zijn we de straat in gegaan. Bij de eerste smalle weg zijn we gelijk naar rechts gegaan en bij de " hoofd" van de wijk en gestopt en gepraat. Hij was een jonge iemand. Dus veel zal hij niet weten. Hij vertelde ook dat het in de jaren zo veranderd is. Vroeger in de jaren 80 was het veel groter. En nu is het allemaal kleiner en compacter.
We hebben een rondje gelopen om de blok en sommige mensen aangesproken om te vragen of ze iets wisten.
Door gelopen naar een "grote" rivier met brug. Kan ik vaag herinneren, maar of het ook echte herinnering is....tja ik weet het niet. Op de brug moest ik wel even huilen. Teleurgesteld.....ja. ik had zo graag een familie willen vinden. En vooral mijn moeder, want die heb ik echt gemist en vooral nu dat ik weet dat ze er niet meer is.
Kan ik het achter me laten.....ja en nee. Dit is wel mijn geboorteland. Hier kom ik vandaan. Het gevoel van thuis komen....Ik voel me thuis tussen de mensen, het eten, de geuren. Maar ook toch niet....spreek de taal niet, zie er westers uit.
Maar ik wordt goed opgevangen door mijn nieuwe familie. Heb ik toch familie in Indonesië. Maar het is anders.
Als ik mijn vriendinnen dan hoor, dat ze hun familie gaan bezoeken. Voel ik me toch een beetje jaloers. Mag niet...ben hartstikke blij voor ze. Dat ze hun biologische famille gevonden hebben. Maar dan vraag ik me weleens af....waarom zij wel en ik niet. Daar zal ik geen antwoord
op krijgen. Dit alles moet ik een plekje geven. Wat ik nog best moeilijk vindt. Er gaat nu zoveel vragen door me heen....had ik niet...of had ik zus.....
Nog tweeën halve week te gaan om dingen te ondernemen.
Op dit moment voel ik me futloos en wil gewoon liggen.
Alles even verwerken.....
Vandaag zou ik een kijkje nemen in mijn wijkje waar ik vandaan zou komen. Vol met spanning heb ik zitten wachten tot weg zouden gaan. Om twee uur zijn we gegaan. Nou alles gepakt...tas, fototoestel en telefoon mee.
In de auto al over gehad dat waarschijnlijk niks kunnen vinden en dat mijn moeder niet meer leeft. Wat voor gevoel gaat er dan door me heen....woede, angst, verdriet...ik kan het niet echt omschrijven.
Daar aangekomen, een plekje gezocht voor de auto. En lopend zijn we de straat in gegaan. Bij de eerste smalle weg zijn we gelijk naar rechts gegaan en bij de " hoofd" van de wijk en gestopt en gepraat. Hij was een jonge iemand. Dus veel zal hij niet weten. Hij vertelde ook dat het in de jaren zo veranderd is. Vroeger in de jaren 80 was het veel groter. En nu is het allemaal kleiner en compacter.
We hebben een rondje gelopen om de blok en sommige mensen aangesproken om te vragen of ze iets wisten.
Door gelopen naar een "grote" rivier met brug. Kan ik vaag herinneren, maar of het ook echte herinnering is....tja ik weet het niet. Op de brug moest ik wel even huilen. Teleurgesteld.....ja. ik had zo graag een familie willen vinden. En vooral mijn moeder, want die heb ik echt gemist en vooral nu dat ik weet dat ze er niet meer is.
Kan ik het achter me laten.....ja en nee. Dit is wel mijn geboorteland. Hier kom ik vandaan. Het gevoel van thuis komen....Ik voel me thuis tussen de mensen, het eten, de geuren. Maar ook toch niet....spreek de taal niet, zie er westers uit.
Maar ik wordt goed opgevangen door mijn nieuwe familie. Heb ik toch familie in Indonesië. Maar het is anders.
Als ik mijn vriendinnen dan hoor, dat ze hun familie gaan bezoeken. Voel ik me toch een beetje jaloers. Mag niet...ben hartstikke blij voor ze. Dat ze hun biologische famille gevonden hebben. Maar dan vraag ik me weleens af....waarom zij wel en ik niet. Daar zal ik geen antwoord
op krijgen. Dit alles moet ik een plekje geven. Wat ik nog best moeilijk vindt. Er gaat nu zoveel vragen door me heen....had ik niet...of had ik zus.....
Nog tweeën halve week te gaan om dingen te ondernemen.
Op dit moment voel ik me futloos en wil gewoon liggen.
Alles even verwerken.....
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
Ik vindt het heel leuk om je blog te lezen, zo leven we met je mee. Je hoop was om iemand van je familie te ontmoeten en ik snap dat je teleur gesteld bent......probeer dit voor jezelf een plekje te geven en ga genieten van de tijd die je daar bent, voor je het weet ben je weer terug in het koude Nederland. Kop op meissie!
En zijn er eventueel geen andere famleden?
Probeer dat eens na tegaan of er bloedverwanten zijn! Als dat zo is kunnen zij je meer vertellen!
En misschien wonen die wel op een heel andere plaats in of buiten Jakarta! 35 jaar terug is een heel lange tijd dusssss kan er van alles verplaatst zijn.
Heb je het adres genomen van je adoptiepapieren? Misschien is je kinderhuis er nog met wat meer gegevens?
Zo dorpshoofd weet soms ook niet alles van die tijd....was onze ervaring ook!
Nou meis je bent.er.nog een tijdje laat het even bezinken en kijk wat je eventueel kan doen misschien een begraafplaats als je daar wat over kan vinden!
Ook spoorloos eventueel bij thuiskomst ....als je zelf niet verder bent gekomen!
Ga ook je zinnen weer verzetten en ga ook je cultuur verder bekijken zien ruiken aanraken!
Nou meissie kan best wat met je meevoelen!
Gelukkig heb je zelf een prachtig gezin....jij bent een super moeder en vrouw! En dat heb je mee gekregen van je biologische moeder!
Xxx
En zeker ook emotioneel.
Ik hoop met heel mijn hart dat je zoektocht toch nog iets zal opleveren!!
Zet m op meid!!!
Geniet van jou stad...
Liefs...x
Heel veel sterkte en ik hoop dat je nog veel mooie "herinneringen kunt maken" daar.
Dank jullie wel voor de lieve berichten. Het doet me goed om het te lezen dat jullie allemaal aan me denken...
Leuk om zo met jou mee te lezen
Heftig reis zo qua emoties waar je tussen heen en weer geslingerd wordt
Sterkte