De laatste dagen ....

De laatste dagen zijn ingegaan. Nu is het af te tellen om weer terug te gaan naar het koude Nederland. Maar zie dat het daar ook lekker weer is. Dus hoop niet op teveel temperatuur verschil...

De laatste dagen worden veel dingen gedaan. Zoals donderdag ben ik naar het kindertehuis loka kasih geweest. Dat was vroeger kasih bunda. Maar mijn gevoel gaf aan dat ik er heen moest voor gemoedsrust. Beetje je zenuwachtig ben ik daar met Mel en Nila naar toe gegaan. Het was nog een aardig eindje rijden. Kwam weer op nieuwe plekken in oo zo grote Jakarta. Keek mijn ogen weer uit. Eerst heerlijk gegeten in een Rumah makan (eethuis). Daar heb ik ook weer nieuwe gerechten gezien. Ze maken van iets simpel, iets lekkers. Wij Nederlanders doen veel te moeilijk met eten maken. Hier gebruiken ze paar ingrediënten en het smaakt heerlijk. En toch elke keer weer wat anders. Ik hoop dat ik het ook zo kan doen als ik terug ben. Maar het grootste gemis zal de kruiden zijn. Die heb je in Nederland niet zo voor het grijpen.
We rijden door naar het kindertehuis. Het ritje heeft toch wel ruim een uur geduurd. Onderweg hebben we een flinke stortbui gehad. Zo hard dat er plassen op de weg bleven liggen. En dat noemen ze hier banjir.
Bij het kindertehuis aangekomen werden we begroet door Sally de eigenaresse. Eerst een beetje afstandig en aftasten om te kijken waar we voor kwamen. Naar mate het gesprek wat ontspannende ging. Vertelde ze wat meer hoe de adoptie toen verging. Ik ben blij dat ik daar geweest bent en dat ik Sally en Ronald hebt ontmoet. En dat ik nu weet dat ik daar niet verder hoeft te zoeken. Dat ik een andere richting op moet gaan. Ik heb er rust mee. Maar het gevoel daar was ook goed. Ik zag ook dat ze er moeilijk mee had toen ze vertelde hoe het vroeger ging en nog steeds. Maar ze doen daar goed werk. Als we weer terug gaan, ga ik zeker langs met mijn gezinnetje.
Na ruim twee uur praten was het tijd om weer terug te gaan voordat de grote files ontstaan. Maar ja, daar waren we al te laat mee. Om de files even te laten zijn we eerst bij Mel thuis gaan eten. Ibu had eten gehaald voor ons. Een heerlijke bebek(eend) met groente en tofu en natuurlijk sambal. Ook kennis gemaakt met zijn vrouw en zoontje. Wat zijn Indische mensen toch gastvrij. Kunnen wij Nederlanders wat van leren. Ze zijn tevree met wat ze hebben. En ook al hebben ze niet genoeg geld, er is altijd eten en iedereen kan mee-eten. Niet zo bij ons dat het etenstijd is en dat je niks krijg. Gewoon aanschuiven....daar ben ik blij mee dat ik dat toch iets mee hebt gekregen in mijn genen van mijn biologische familie. Al was het maar voor 5 jaar. Ben ze daar dankbaar voor, al ken ik ze niet. In mijn doen en laten voel ik me echt Indisch. Al spreek ik nederlands en woon ik daar. Ze kunnen mijn roots niet afnemen.

Met de vraag....voel ik me thuis? Jazeker, dit is zeker mijn tweede huis. Ik zou zo hier kunnen blijven, ze zien niet aan me dat ik een belanda ben, alleen als ik ga praten. Het leven is veel relaxter dan in Nederland.
Heb ik iets kunnen vinden waar ik op zoek was? Nee...Heb nog niks kunnen vinden. Maar wel nieuwe informatie waar ik verder mee ga zoeken. Maar ondanks dat heb ik nieuwe mensen leren kennen. En ik zie ze meer dan vrienden. Je kunt zeggen dat ik een familie hebt "geadopteerd" ;-p.
Heb ik het een plek kunnen geven? Ja en nee, heb een plek kunnen geven dat ik me hier thuisvoel. En dat ik hier vandaan kom. Dat mijn wortels hier liggen...mijn roots. En wat meer rust in mijn bewustzijn hebt. Maar nog niet een plek gegeven qua familie. Je mist een gedeelte van je. En hopen in de toekomst dat dat ook een plekje krijgt.

Morgen wordt het een spannende dag voor me. Moet vroeg uit bed. Want we gaan naar een soort vermist progamma. Een televisie progamma om een oproep te plaatsen of mensen kunnen helpen met de zoektocht. Het is een lokale uitzending. Dus hopen dat daar wat uitkomt. Maar moet ook mee oppassen dat er mensen zullen reageren dat ze zeggen dat ze familie van je zijn.
Dit was de laatste kans nog voordat ik weer terug ga naar Nederland. Agus en Nila zullen als contactpersoon zijn als ze iets weten. En hopen dat ik over paar jaar terug keer met gezin, dat ik dan ook iets van mijn eigen kan vinden. Dat zou mooi zijn. En als dat niet lukt, dan moet het zo zijn. Maar als ik dat weet, dan kan ik het ook een plek geven.

Nog twee dagen te gaan. Dus spannende dingen komen. En natuurlijk gaan we ook nog leuke dingen doen. Zoals vandaag naar de oude stad. De oude gedeelte van Jakarta. Even weer toerist gedragen met fotocamera voor me. Dan de laatste dag/avond met z'n allen uit eten. De laatste souvenirs/kado's kopen. En dan voorzichtig voorbereiden voor vertrek. Koffers inpakken en kijken of ik alles mee hebt. Ibu maakt nog speciaal rendang, die ik mee moet nemen voor Wim en Jonathan. En kijken of ik ook nog wat typisch Indonesische snacks mee kan nemen.

Als lunch heerlijke roedjak gegeten. Met vers fruit ....heerlijk. De mango's smaken zo anders dan in Nederland. Eigenlijk alles...hihi.
Ook langs het gebouw gereden waar ik als klein kind hebt gezeten. Maar wisten niet precies wat voor nummer. Dus vanavond nog maar een keer langs gaan.
En het blijkt dat het heel dichtbij zit waar ik in huis ben. Als het niet zo warm is dan misschien even lopend erheen. Maar ook de omgeving daar is veranderd. Je ziet er niks van terug van vroeger.

Wachten nu op de chauffeur en dan richting Kota Tuah